فضا!کهکشان!

ادارهٔ کل ملی هوانوردی و فضا (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Administration) به اختصار ناسا (به انگلیسی: NASA) سازمانی مستقل در قوهٔ مجریهٔ حکومت فدرال ایالات متحدهٔ آمریکا است که مسئولیت برنامه‌ریزی در حوزه‌های برنامهٔ فضایی کشوری و تحقیقات مکانیک پرواز و هوافضا را بر عهده دارد. در زمان جنگ سرد و پس از پرتاب ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ توسط اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به فضا، آمریکا به فکر ایجاد سازمان فضایی ملی خود افتاد و ناسا در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۵۸ با امضای رئیس‌جمهور وقت دوایت آیزنهاور جای کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا (ناکا) را گرفت و بنیادگذاری شد. توماس کیت گلنان به عنوان نخستین مدیر ناسا و هیو لاتیمر درایدن به عنوان معاون او برگزیده شدند و فعالیت رسمی ناسا از ۱ اکتبر ۱۹۵۸ آغاز شد.

سیاره زهره یا ناهید با فاصله ۱۰۷ میلیون کیلومتر از خورشید دومین سیاره منظومه شمسی بوده و با داشتن دمای ۴۷۰ درجه سانتیگراد در سطح، داغترین سیاره است.

نام این سیاره از ونوس (Venus) الهه رومی عشق و زیبایی گرفته شده و تنها سیاره‌ای است که نام یک زن بر آن گذاشته شده است. چون زهره درخشان‌ترین سیاره در میان پنج سیاره‌ای بود که ستاره شناسان دوران باستان کشف کرده بودند، احتمالاً به همین علت به نام زیباترین خدایان پانتئون نامگذاری شده است.

در دوران باستان غالباً تصور می‌شد که زهره دو ستاره متفاوت است، ستاره شب و ستاره صبح‌ یعنی همانهایی که در غروب و طلوع آفتاب ظاهر می‌شدند. در لاتین آنها به ترتیب به وسپر (Vesper) و لوسیفر (Lucifer) معروف بودند. در زمان مسیحیان، لوسیفر یا روشنگر نام شیطان قبل از سقوط بود. مشاهدات بیشتر زهره در عصر فضا محیط بسیار جهنمی آن را نشان داد. این امر باعث می‌شود که مشاهده زهره از نزدیک بسیار دشوار باشد، زیرا فضاپیماها مدت زیادی در سطح آن دوام نمی‌آورند.

تاره شناسان یک ستاره جوان ۱۲۰ میلیون ساله و مشابه خورشید کشف کرده اند که سه سیاره دور آن مدار می زنند

یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان با استفاده از مشاهدات ماهواره "تس"(TESS) سه سیاره داغ بزرگتر از زمین را کشف کرده‌اند که به دور یک ستاره بسیار جوان‌تر از خورشید ما به نام "TOI ۴۵۱" می‌چرخند. این منظومه در جریان تازه کشف شده "Pisces-Eridanus" واقع شده است که مجموعه‌ای از ستارگان دارای عمر کمتر از سه درصد سن منظومه شمسی هستند.

عُطارِد یا تیر (به انگلیسی: Mercury) نزدیک‌ترین سیاره به خورشید در منظومهٔ خورشیدی است. در قدیم آن را «ذوجسدین» نیز نامیده‌اند. نام آن در فارسی باستان «تیر» بوده‌است و در همهٔ زبان‌های اروپایی به آن «مِرکوری» گفته می‌شود، در فارسی گاهی عَطارُد خوانده می‌شود.

عطارد تندروترین سیارهٔ منظومهٔ خورشیدی است که با سرعتی حدود ۴۸ کیلومتر بر ثانیه، هر ۸۸ روز یکبار خورشید را دور می‌زند. از این رو سیاره‌ای گریزپا است و به همین دلیل است که شاید، ایرانیان باستان آن را «تیر» نامیده و در یونان «مرکوری» یا «پیک خدایان» لقبش داده بودند. عطارد کوچک‌ترین و درونی‌ترین سیارهٔ منظومهٔ خورشیدی است و مانند سیارهٔ زهره در بخش درونی مدار زمین به دور خورشید قرار گرفته‌است. این سیاره قمر ندارد و سطح رو به خورشیدِ آن بسیار داغ و رویهٔ پشت به خورشید آن بسیار سرد است. عطارد مدار انتقالی خود را در ۸۷٫۹۷ روز زمینی می‌پیماید. مشاهدهٔ عطارد از زمین هرگز از ۲۸ درجهٔ فاصلهٔ زاویه‌ای فراتر نمی‌رود. در نتیجهٔ این نزدیکی به خورشید، این سیاره فقط پس از غروب خورشید در افق شرقی پیش از طلوع آفتاب؛ معمولاً در شرایط گرگ و میش، در نزدیکی افق غربی قابل دیده‌شدن است. در این زمان، ممکن است به صورت یک ستارهٔ روشن به نظر برسد، اما مشاهدهٔ آن اغلب به مراتب دشوارتر از مشاهدهٔ سیارهٔ زهره است. عطارد در طول دورهٔ تناوب مداری خود، طیف کاملی از گام‌های سیاره‌ای را، مانند زهره و ماه، به نمایش می‌گذارد که به صورت تلسکوپی از زمین می‌تواند تماشا و پیگیری شود. طول دورهٔ تناوب مداری این گام‌های عطارد (همزمانی با توجه به جابه‌جایی زمین) در حدود ۱۱۶ روز است.

خورشید ستاره‌ای است از ستارگان رشته اصلی که 5 میلیارد سال از عمرش می‌گذرد. این ستاره کروی شکل بوده و عمدتا از گازهای هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. وسعت این ستاره 1.4 میلیون کیلومتر (870000 مایل) است. جرم این ستاره 7 برابر جرم یک ستاره معمولی بوده و همچنین 750 برابر جرم تمام سیاراتی است که به دورش می‌چرخند. در هسته خورشید ، جرم توسط واکنشهای هسته‌ای تبدیل به تشعشعات الکترومغناطیسی که نوعی انرژی هستند، می‌شود. این انرژی به سمت بیرون تابانده شده و باعث درخشنگی خورشید می‌گردد. سایر اجسام آسمانی موجود در منظومه شمسی که توسط جاذبه خورشید در مدارهایشان قرار گرفته‌اند نیز گرمایشان را از این انرژی می‌گیرند.

سیستم سیاره‌ای ما یا همان منظومه شمسی که آن را خانه می‌نامیم در بازوی مارپیچی بیرونی کهکشان راه شیری قرار دارد.

منظومه شمسی از ستاره‌ها، خورشید و هر چیزی که توسط گرانش به این سیستم متصل باشد، تشکیل شده است. اجزای این سیستم شامل سیاره‌های «عطارد» (Mercury)، «زهره» (Venus)، «زمین» (Earth)، «مریخ» (Mars)، «مشتری» (Jupiter)، «زحل» (Saturn)، «اورانوس» (Uranus) و «نپتون» (Neptune)، سیارات کوتوله‌ای مانند «پلوتون» (Pluto)، ده‌ها قمر و میلیون‌ها سیارک (Asteroids)، دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌ها است. فراتر از منظومه شمسی هزاران سیستم سیاره‌ای دیگر که در کهکشان راه شیری در حال چرخش حول ستاره‌های دیگر هستند کشف و مشاهده شده‌اند.

تصور می‌شود بیش از صدها میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری سیستم سیاره‌ای خود را داشته باشند و همچنین کهکشان راه شیری عضوی از 100 میلیارد کهکشان عالم باشد. ویژگی خاص منظومه شمسی این است که سیارات در آن حول ستاره‌ای به نام خورشید می‌چرخند و چون یکی از این سیارات زمین، محل زندگی ما است؛ این منظومه و شناخت و بررسی آن از اهمیت زیادی برخوردار است

کهکشان راه شیری در اصل نوعی کهکشانی مارپیچی است که میلیاردها ستاره، سیاره و البته سیاه چاله را در خود جای داده است؛ خورشید به عنوان یک ستاره و تمام سیارات اطراف آن، از جمله سیاره‌ای که ما روی آن زندگی می‌کنیم، یعنی سیاره زمین، بخشی از کهکشان معروف راه شیری هستند.

امروز 13 دی ماه خورسید به نزدیکترین فاصله خود به زمین می رسد.

این فاصله از حدود 5 میلیون کیلومتر نزدیک تر از فاصله ای است که در اوایل تابستان خواهد داشت.

دور و نزدیک شدن خورشید چندان ارتباطی با گرم و سرد بودن هوا ندارد . باعث تغییر زاویه ی خورشید میشود که تغییراتی در فصل را اعمال می کند.

لاک پشتها ماه را قبل از اینکه فضانوردان دور بزنند،پیمودند. آنها برای آزمایشی از فضانورد روسی فرستاده شده اند.

دیوار بزرگ چین از فضا قابل مشاهده نیست، اما آلودگی هوا در چین قابل مشاهده است.

آژانس فضایی کره شمالی "NADA" نامیده می شود، که در اسپانیایی به معنای "هیچ چیز" است.

درلباس فضانوردی غیر ممکن است بتوان سوت زد.

اگر خورشید اندازه توپ ساحلی در فضا بود، مشتری به اندازه یک توپ گلف می شد و زمین به اندازه یک نخود کوچک بود.

سوسک های بزرگ شده در فضا سریعتر، قوی تر، سخت تر از سوسک های روی زمین میباشند.

فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی حدود دو ساعت در روز تمرین می کنند.

اولین سگ در فضا به نام Laika، آن طور که در ابتدا توسط شوروی گزارش شده بود، مرگی با آرامش نداشت. او به خاطر گرم شدن بیش از اندازه کابین ،مرد.

در 10 آگوست 2015، فضانوردان ناسا از غذایی خوردند که برای اولین بار در فضا رشد کرده بود.

والنتینا ترسکووا، اولین زن در فضا، 48 بار با سفینه Vostok در 16 فوریه سال 1963 دور زمین را پیمود.

پس از انجام راهپیمایی های فضایی، فضانوردان اغلب ناخن های خود را از دست می دهند.

شب و روز بر روی زمین تنها 45 دقیقه از ایستگاه فضایی بین المللی به نظر می رسد.

اولین حیوانات در فضا، مگس میوه بودند که در سال 1947 توسط ایالات متحده توسط موشک راه اندازی شد. آنها هنوز در زمانی که پیدا شدند، زنده بودند.

اگر شما 150 پوند (68 کیلوگرم) بر روی زمین وزن داشته باشید، در خورشید وزنی به میزان 4200 کیلوگرم (1905 کیلوگرم) خواهید داشت.

اگر شما وزن 150 پوند (68 کیلوگرم) در زمین. وزن داشته باشید، وزن آن تنها 25 پوند (11 کیلوگرم) در ماه می باشد.

شما نمی توانید در فضا گریه کنید زیرا اشک شما هرگز نمی ریزند.

طبق گفته های فضانوردان، فضا بویی مانند استیک، فلز داغ و بخارات جوشکاری می دهد.

فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی حدود 15 طلوع آفتاب و 15 غروب خورشید را می بینند.

ایستگاه فضایی بین المللی گرانترین شیء است که تاکنون با 150 میلیارد دلار ساخته شده است.

یک نمونه از درخت سیب سر ایزاک نیوتن به فضا فرستاده شد تا از گرانش دفاع کند.

در سال 1977، یک سیگنال از اعماق فضا دریافت کردیم که 72 ثانیه طول کشید. ما هنوز نمی دانیم چگونه و از چه جایی آمده است.

بیشتر فضانوردان در فضا، دو اینچ بلندتر می شوند.

مخزن آب شناوری در فضا است که برابر با 140 تریلیون بار تمام آب دریاهای جهان است.

در ایستگاه فضایی بین المللی، ادرار از طریق یک گیاه تصفیه آب عبور می کند که آن را به آب آشامیدنی تبدیل می کند.

درون کلاه ایمنی فضانورد، یک پیچ شیار دار وجود دارد که به عنوان یک خراشنده عمل می کند.

ایستگاه فضایی بین المللی ،اندازه یک میدان فوتبال است.

حلقه های زحل جامد نیستند. آنها از کمی یخ، گرد و غبار و صخره ساخته شده اند.

شهر های شناور در بالای ابرهای ناهید ممکن است بهترین شانس برای تبدیل شدن به گونه های دو سیاره باشد. شرایطی که بسیار شبیه به زمین است .

انسان یک کیت فشرده نیاز ندارد، گرانش مشابه است و زمان حمل و نقل کوتاه تر تا مریخ است.

انسان اگر نفس خود را حبس نکند، می تواند حدود 30 ثانیه در فضا محافظت نشده، زنده بماند.

در فضا، خورشید سفید رنگ به نظر می رسد، و زرد نیست.

منبع: سایت نمناک

در سناریوی اول، کیهان ممکن است همیشه به گسترش خود ادامه دهد تا اینکه همه چیز در نهایت به انرژی تبدیل شود، به این وضعیت مرگ گرما گفته می‌شود. در سناریوی دوم نیروی گرانش سبب فروپاشی جهان می‌شود که در این حالت برعکس بیگ بنگ وضعیت بیگ کرانچ (Big Crunch) اتفاق می‌افتد. و در سناریوی سوم ممکن است ماده تاریک سرعت انبساط جهان را افزایش داده و باعث ایجاد فرآیند فرار شود که به شکافتگی بزرگ (Big Rip) معروف است.

قبل از اینکه درباره پایان جهان بحث کنم بیایید ابتدا درباره تولدش صحبت کنیم (نظریه بیگ بنگ چیست؟) درک کنونی ما این است که زمان و فضا در هنگام بیگ بنگ آغاز شد، زمانی که ذرات زیراتمی، فوق گرم و فوق انسدادی منفجر شدند. پس از آن که همه چیز به اندازه کافی خنک شد، ذرات شروع به تشکیل ساختارهای بزرگتری مانند کهکشان‌ها، ستاره‌ها و تمام زندگی روی زمین کردند. ما در حال حاضر حدود ۱۳ میلیارد سال بعد از شروع جهان زندگی می‌کنیم، اما با توجه به سناریوهای مختلف برای مرگ او، مشخص نیست که عمر جهان چقدر دیگر ادامه خواهد یافت.

در سناریوی اول جهان به دلیل مرگ گرما وجود خود را از دست خواهد داد، سوخت تمام ستاره‌های کیهان به پایان رسیده و بقایای متراکمی با نام کوتوله سفید و ستاره‌های نوترونی از آنها باقی خواهد ماند. ستاره‌های بزرگتر در سیاه‌چاله‌ها فرو خواهند ریخت. در حالی که این هیولاهای فضایی به اندازه‌ای که تصور می‌‌شود بزرگ نیستند اما با مرور زمان جاذبه عظیم آنها همه مواد را به درون خود خواهد کشید.

به گفته کالدویل اتفاق خاصی برای سیاه‌چاله‌ها خواهد افتاد. سیاه‌چاله‌ها چیزی با نام تابش هاوکینگ (Hawking radiation) از خود متصاعد می‌کنند. این تابش در واقع باعث کاهش جرم آنها شده و باعث می‌شود تا سیاه‌چاله به آرامی تبخیر شود. طبق گفته کوین پیمبلت (Kevin Pimbblet) اخترفیزیکدان دانشگاه هال در انگلیس، پس از گذشت سالها تمام سیاه‌چاله‌ها از بین می‌روند و چیزی از آنها باقی نمی‌ماند.

در سناریوی بیگ کرانچ جاذبه گرانشی ستاره‌ها و کهکشان‌ها یک روز تمام دنیا را به سمت همدیگر خواهد کشید. این فرآیند برعکس بیگ بنگ عمل نموده خوشه‌های کهکشانی، ستاره‌ها و سیارات به همدیگر برخورد نموده و در هم ادغام خواهند شد، در نهایت همه چیز به یک نقطه کوچک و بی نهایت متراکم تبدیل خواهد شد همانطور که در ابتدا بود.

سناریوی پایانی برای پایان جهان شکافتگی بزرگ نامیده می‌شود. در این سناریو انرژی تاریک (ماده مرموزی که مخالف گرانش است) همه چیز را از هم جدا می‌کند. گسترش کیهان آنچنان شتاب می‌گیرد و کهکشان‌ها آنقدر از ما دور می‌شوند که نور آنها دیگر دیده نمی‌شود. با گسترش سریع کیهان اشیاء نزدیک شروع به ناپدید شدن می‌کنند، کالدویل این وضعیت را دیوار تاریکی می‌نامد. کالدویل می‌گوید: کهکشان‌ها از هم جدا می‌شوند، منظومه شمسی از هم جدا می‌شود، سیارات و در نهایت اتم‌ها از هم جدا می‌شوند و سپس جهان متلاشی می‌شود.

کدام پایان اتفاق خواهد افتاد؟

از آنجایی که خواص انرژی تاریک هنوز به خوبی درک نشده است محققان نمی‌دانند کدام یک از این سناریوها اتفاق خواهد افتاد. دانشمندان امیدوارند با توسعه رصدخانه‌های ناسا و تلسکوپ در حال ساخت پیمایش مادون قرمز میدان عریض (WFIRST) و یا تلسکوپ پیمایشی بزرگ سینوپتیکی (LSST) که به زودی کامل می‌شود، بتوانند رفتار انرژی تاریک را توضیح داده و شاید یک درک بهتر از پایان جهان ارائه دهند.

چشم انداز دیگری نیز برای پایان کیهان وجود دارد، طبق قوانین شناخته شده فیزیک ممکن است که هیگز بوزون یک روز همه چیز را از بین ببرد. هیگز در سال ۲۰۱۲ کشف شد و حدود ۱۲۶ پروتون جرم دارد، اما از نظر تئوری امکان دارد که جرم آن تغییر کند. به همین دلیل ممکن است امروز جهان در کمترین پیکربندی انرژی خود باشد. کل کیهان می‌تواند در یک خلاء ناپایدار نامناسب (برعکس خلاء واقعی) باشد. اگر هیگز به گونه‌ای به جرم پایین‌تر فرو ریزد در آن هنگام جهان به حالت خلاء واقعی (true vacuum state) کم انرژی سقوط می‌کند.

اگر هیگز به طور ناگهانی به سمت داشتن جرم کم و خواص متفاوت پیش برود، همه چیز در جهان تحت تاثیر قرار خواهد گرفت. در اینصورت ممکن است الکترون‌ها دیگر نتوانند دور پروتون‌ها بچرخند که در این حالت ساختار اتمها از بین می‌رود. به همین ترتیب ممکن است فوتون‌ها جرم خود را توسعه دهند، به این معنی که نور آفتاب ممکن است مانند باران ببارد، مشخص نیست که موجود زنده‌ای بتواند در این وضعیت زنده بماند.

فیزیکدان‌ها ساعت‌های بی شماری برای پاسخ به این پرسش کار کرده و فرضیههای قابل قبولی ارائه کرده‌اند. رابرت کالدویل (Robert Caldwell) اخترشناس دانشگاه دارتموث در این مورد می‌گوید: در کتابهای کیهان شناسی ۳ آینده برای پایان جهان فرض شده است.

که ما هر سه سناریو رو برای شما عزیزان داخل وبلاگ قرار می دهیم.

منتظر باشید

ممنون

اولین نشانه‌های بیگ بنگ در نتیجه مشاهدات انجام شده در اوایل قرن ۲۰ صورت گرفت. در سال ۱۹۱۲ ستاره شناس آمریکایی وستو اسلیفر (Vesto Slipher) مجموعه‌ای از مشاهدات درباره کهکشانهای مارپیچی انجام داده و انتقال به سرخ دوپلر آنها را اندازه گیری کرد. تقریباً در همه موارد، کهکشانهای مارپیچی در حال دور شدن از کهکشان راه شیری بودند.

در سال ۱۹۲۲ کیهان شناس روسی الکساندر فریدمن (Alexander Friedmann)، با استفاده از معادلات نظریه نسبیت عام اینشتین معادلات فریدمن را بسط داد. برخلاف ثابت کیهان شناسی انیشتین، کارهای فریدمن نشان داد که جهان احتمالاً در حالت انبساط است.

در سال ۱۹۲۴ اندازه گیری ادوین هابل (Edwin Hubble) با اندازه گیری نزدیکترین سحابی مارپیچی نشان داد که این سیستم‌ها در واقع کهکشان‌های دیگری هستند. هابل با استفاده از تلسکوپ ۲٫۵ متری هوکر (Hooker telescope) یک سری از نشان دهنده‌های فاصله را توسعه داد. او در سال ۱۹۲۹ همبستگی بین فاصله دور شدن یک کهکشان و سرعت دور شدن آن را کشف کرد که اکنون به عنوان قانون هابل شناخته می‌شود. قانون هابل فرض می‌کند که جهان با یک سرعت ثابت که در تمام زمان‌ها یکسان می‌باشد، در حال گسترش است.

سپس در سال ۱۹۲۷ ژرژ لومتر (Georges Lemaitre) کشیش و فیزیکدان بلژیکی، به طور مستقل همان نتایج معادلات فریدمن را بدست آورده و به این نتیجه رسید که دور شدن کهکشان‌ها به دلیل گسترش جهان است. وی در سال ۱۹۳۱ پا را فراتر گذاشته و این پیشنهاد را مطرح کرد که گسترش فعلی جهان به این معنی است که جهان با برگشتن به گذشته، کوچکتر خواهد شد. لومتر اظهار کرد که در برهه‌ای از گذشته، کل جرم جهان در یک نقطه واحد متمرکز بود که تار و پود فضا و زمان از همانجا نشات گرفته است.

این اکتشافات در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ بحث‌های زیادی را در میان فیزیکدان‌ها برانگیخت زیرا در آن زمان اکثریت دانشمندان طرفدار این بودند که جهان در یک وضعیت ثابت قرار دارد. در این مدل، ماده جدید به طور مداوم با انبساط جهان ایجاد می‌شود، بنابراین یکنواختی و چگالی ماده در طول زمان حفظ می‌شود. در میان دانشمندان ایده بیگ بنگ بیشتر مذهبی به نظر می‌رسید تا علمی، از اینرو براساس سوابق لومتر اتهامات مغرضانه‌ای به او نسبت داده شد.

علاوه بر نظریه مهبانگ، نظریه‌های دیگری مانند مدل میلن (Milne model) و مدل جهان نوسانی (Oscillary Universe) نیز ارائه شده است. این دو نظریه براساس نظریه نسبیت عام بنا شده و معتقدند که جهان از چرخه‌های محدود یا نامحدود پایدار پیروی می‌کند.

پس از جنگ جهانی دوم درباره این نظریه‌ها در بین طرفداران نظریه حالت پایدار (Steady State) که توسط کیهان شناس فرد هویل مطرح شده بود، و طرفداران نظریه بیگ بنگ بحث‌های زیادی صورت گرفت. از قضا، این هویل بود که برای اولین بار در یک مصاحبه با رادیو بی بی سی در مارس ۱۹۴۹ عبارت “بیگ بنگ” را ابداع کرد. البته عده‌ای از دانشمندان اعتقاد داشتند که هویل برای تحقیر از این عبارت استفاده کرده است اما او این مسئله را انکار کرد.

سرانجام مشاهدات دانشمندان نظریه بیگ بنگ را تقویت نموده و نظریه حالت پایدار به دلیل منطبق نبودن با قوانین فیزیک رد شد. کشف و تأیید تابش زمینه کیهانی، بیگ بنگ را به عنوان بهترین نظریه مبدا و تکامل جهان تأیید کرد. از اواخر دهه ۱۹۶۰ تا دهه ۱۹۹۰، ستاره شناسان و کیهان شناس با حل مشکلات نظری بیگ بنگ، آن را توسعه داده‌اند. نظریاتی که توسط استیون هاوکینگ و سایر فیزیکدانان ارائه شده بود نشان داد که تکینگی شرط اولیه اجتناب ناپذیر نسبیت عام و یک مدل کیهان شناسی برای بیگ بنگ است. در سال ۱۹۸۱ آلن گوت (Alan Guth) این نظریه را مطرح کرد که یک دوره انبساط سریع کیهانی، مشکلات نظری بیگ بنگ را حل می‌کند.

از دهه ۱۹۹۰ ظهور نظریه انرژی و ماده تاریک تلاشی برای حل مسائل برجسته کیهان شناسی بود. این نظریه علاوه بر ارائه توضیح در مورد جرم مفقود شده جهان، به مسئله شتاب گرفتن کیهان نیز پرداخته است.

امروزه به لطف پیشرفت تلسکوپ‌ها، ماهواره‌ها و شبیه سازی‌های کامپیوتری ستاره شناسان و کیهان شناسان امکان دیدن بخش‌های بیشتری از جهان را داشته و درک بهتری از سن واقعی کیهان (۱۳٫۸ میلیارد سال) به دست آورده‌اند. تلسکوپ‌های فضایی مانند کاوشگر پس زمینه کیهانی (COBE)، تلسکوپ فضایی هابل، کاوشگر ناهمسان‌ گرد ریزموجی ویلکینسون (WMAP) و رصدخانه پلانک نیز از ارزش بی نظیری برای دانشمندان برخوردار هستند.

امروزه کیهان شناسان اندازه گیری‌های نسبتاً صحیح و بسیار دقیقی از پارامترهای مدل مهبانگ انجام داده‌اند. همه این موارد با این مشاهدات که اجرام عظیم ستاره‌ای با فواصل بسیار دور به آرامی از ما دور می‌شوند، آغاز شد. با وجود این که هنوز مطمئن نیستیم که جهان چگونه به پایان خواهد رسید، اما می‌دانیم که در مقیاس کیهان شناسی تا آن موقع زمان بسیار بسیار طولانی باقی مانده است!

منبع:https://elmiha.com/

در طی چند میلیارد سال در مناطقی از جهان که در آنها تراکم ماده تقریباً به صورت یکنواخت توزیع شده بود، مواد با گرانش خود شروع به جذب همدیگر کردند. به این ترتیب آنها حتی بیشتر متراکم شده و ابرهای گازی، ستاره‌ها، کهکشان‌ها و سایر ساختارهای نجومی را که امروزه به طور منظم مشاهده می‌کنیم، تشکیل دادند. این همان چیزی است که با عنوان دوره تشکیل ساختار شناخته می‌شود، زیرا در این زمان بود که جهان امروزی شکل گرفت. این ماده از ماده مرئی توزیع شده در ساختارهای با اندازه‌های مختلف ستاره‌ها و سیارات تا کهکشان‌ها، خوشه‌های کهکشانی و ابر خوشه‌ها، تشکیل شده است.

مطالب رو میتونید در ادامه مطلب ببینید......

کینگی  که با عنوان دوره پلانک (Planck Era) نیز شناخته می‌شود ، اولین دوره زمانی شناخته شده جهان است. در این زمان کل ماده در یک نقطه با چگالی بی‌نهایت و گرمای شدید متراکم بود. اعتقاد بر این است که در دوره پلانک اثرات کوانتومی گرانش بر فعل و انفعالات فیزیکی غالب بوده و سایر نیروی‌های فیزیکی توان برابری با قدرت جاذبه را نداشتند.

دانشمندان این نظریه را مطرح کرده‌اند که منشأ همه چیز در یک نقطه با چگالی بی نهایت و زمان محدود بوده است که از آنجا شروع به گسترش کرد. این نظریه معتقد است که پس از گسترش اولیه، جهان به اندازه کافی سرد شد تا اجازه تشکیل ذرات زیر اتمی و اتم‌های ساده بعدی را بدهد. ابرهای عظیم این عناصر اولیه بعداً از طریق نیروی جاذبه با هم ترکیب شده و ستاره‌ها و کهکشان‌ها را تشکیل دادند.

در این مقاله سعی شده اطلاعات موثق و به روزی در اختیار شما عزیزان قرار بگیرد....

بیگ بنگ چیست؟ جهان ما چگونه ایجاد شد؟ چگونه این دنیایی که امروز در آن قرار داریم، اینقدر نامتناهی شد؟ یا در اعصار آینده چه اتفاقی برای آن خواهد افتاد؟ اینها سوالاتی هستند که از دیرباز فیلسوفان و دانشمندان را متحیر نموده و منجر به ارائه نظریه‌های متعدد و گاهی جالبی شده است. اکنون دانشمندان، ستاره شناسان و کیهان شناسان بر این باورند که جهان ما در یک انفجار عظیم ایجاد شده است. در این انفجار نه تنها بخش زیادی از ماده به وجود آمد بلکه قوانین فیزیک حاکم بر کیهان نیز ایجاد شدند.

ادامه در ......

گر ۶۶ میلیون سال به عقب بر می‌گشتید شاهد این صحنه بودید..برخورد شهاب‌سنگی با نام #چیکشلوب به عرض ۱۴ کیلومتر‌ در جزیرهٔ #یوکاتانِ مکزیک!شهاب‌سنگ چیکشلوب ۷ میلیارد برابر بمب هیروشیما قدرت داشت و تنها در چند دقیقه، حدود ۴۸ هزار متر مکعب از سنگ‌های پوسته #زمین را جابه‌جا کرد.برخورد این #شهاب‌سنگ ۵ درجه دمای کره زمین را افزایش داد و تا ۱۰۰ هزار سال این دما باقی ماند. به دلیل گرد و غبارهای ایجاد شده در سطح #زمین ، نور #خورشید کمتر از گذشته به زمین رسید و زمستان‌های طولانی سراسر زمین را فرا گرفت.تغییرات اکوسیستمی علاوه بر #دایناسورها ۷۵ درصد از گونه‌های جانوری و گیاهی را به طور کامل در زمین نابود کرد.

کهکشان چشم سیاه

این کهکشان توسط «ادوارد پیگوت» (Edward Pigott) در مارس 1779 و به طور مستقل توسط «یوهان الرت بوده» (Johann Elert Bode) در آوریل همان سال و «چارلز مسیه» (Charles Messier) در سال 1780 کشف شد. این کهکشان یک نوار تاریک و جذاب گرد و غبار در مقابل هسته درخشان کهکشانی دارد که سبب شده است تا به آن نام مستعار چشم سیاه یا چشم شیطانی داده شود. صورت فلکی این کهکشان «کما برنیس» (Coma Berenices) نام دارد.

باقی .......

عالم شامل مکان، زمان و محتویات آن‌ها از جمله سیارات، ستارگان، کهکشان‌ها و همه اشکال دیگر ماده و انرژی است.

همانطور که گفتیم یک کهکشان شامل سیستم‌های ستاره‌ای و ماده بین ستاره‌ای است که جهان را تشکیل می‌دهد. در این قسمت چندین کهکشان را که در تحقیقات مختلف پرکاربرد هستند و مورد استفاده قرار گرفته‌اند را معرفی می‌کنیم.

شکل ظاهری و آرایش کهکشان‌ها در طی میلیاردها سال در اثر تعاملات با گروه‌های ستارگان و کهکشان‌های دیگر شکل گرفته است. اگرچه ما به طور قطعی نمی‌دانیم کهکشان‌ها چگونه شکل گرفته‌اند و به اشکال مختلفی که امروزه می‌بینیم رسیده‌اند، اما درباره ریشه و تکامل آنها ایده‌هایی داریم. با استفاده از ابررایانه ها دانشمندان می‌توانند به گذشته نگاه کنند و نحوه تشکیل یک کهکشان در اوایل جهان و تبدیل شدن به آنچه امروز می‌بینیم را شبیه‌سازی کنند.

در مجموع هابل تخمین زده است که حدود 100 میلیارد کهکشان در هستی وجود دارد اما با پیشرفت فن‌آوری تلسکوپ در فضا این تعداد احتمالاً به حدود 200 میلیارد کهکشان افزایش می‌یابد.

در سال 1995 ستاره شناسان تلسکوپ را به سمت منطقه‌ای خالی به نام «دب اکبر» (Ursa Major) تنظیم کردند و مشاهدات 10 روزه خود را جمع‌آوری کردند. جمع‌آوری نتایج به دست آمده نشان داد بیش از 3000 کهکشان کوچک در یک قاب به قدر درخشندگی ۳۰ وجود دارند. (برای مقایسه درخشانی این کهکشان‌‌ها برای مثال قدر درخشانی ستاره شمالی یا قطبی تقریباً 2 است).

کهکشانها در عالم دائماً از طریق تکامل، ادغام و برهمکنش با دیگر کهکشانها در حال تغییر هستند. در ابتدای عالم که هنوز در کهکشانها ستاره‌ای تشکیل نشده بود دسته‌ای از کهکشان‌ها به نام کهکشان‌های اولیه موجودیت داشتند که تنها شامل ماده تاریک و گاز بودند.

ادامه .....

جرم اکثر کهکشان ها بین $${10}^7{M}_{\odot }$$ و $${10}^{12}{M}_{\odot }$$ است (منظور از $$M_{\odot }$$ یک واحد استاندارد جرم در نجوم است و مقدار آن تقریباً معادل $$2\times {10}^{30}$$ کیلوگرم است). 

بر اساس نظریات محققین اولین ستارگان جهان حدود 180 میلیون سال پس از انفجار بزرگ به وجود آمده‌اند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که انفجار بزرگ ۱۳٫۸ میلیارد سال پیش رخ داده است که این اتفاق به عنوان منشاء عالم شناخته می‌شود.

کهکشان‌های عدسی، مانند کهکشان نمادین Sombrero مابین کهکشان های بیضوی و مارپیچی قرار دارند. به این کهکشان ها، کهکشان‌های عدسی می‌گویند زیرا شبیه لنزها هستند.

باقی در ادامه مطلب...

نام کهکشان‌های بیضوی از شکل ظاهری آن‌ها پدید آمده است. این کهکشان‌ها به طور کلی گرد هستند اما می‌توانند در امتداد یک محور بیشتر از امتداد محور دیگر کشیده شوند......

توده ستارگان در کهکشان مارپیچی یا نزدیک به یک صفحه واحد (صفحه کهکشانی) در مدارهای دایره‌ای اطراف مرکز کهکشان و یا در یک کره‌ اطراف هسته کهکشان قرار دارند.

ادامه در ادامه مطلب

بازو‌های مارپیچ

بازوهای مارپیچی یا Spiral arms مناطقی از ستارگان است که از مرکز کهکشان‌های مارپیچی و بسته منشعب شده است. این مناطق باریک و طولانی به مارپیچ شباهت دارند و از این رو نام کهکشان‌های مارپیچی را به آنها می‌دهند. به طور طبیعی طبقه‌بندی‌های مختلف کهکشان‌های مارپیچی دارای ساختار بازویی متمایز هستند. به عنوان مثال کهکشان‌های Sc و SBc بازوهای بسیار سست دارند در حالی که کهکشان‌های Sa و SBa شامل بازوهای محکم و بسته‌ای هستند. در هر صورت بازوهای کهکشان‌های مارپیچی شامل تعداد بسیار زیادی ستاره‌های جوان و آبی هستند که بازوها را بسیار روشن می‌سازد.

برآمدگی کهکشانی

برآمدگی یا Bulge یک گروه بزرگ و کاملاً بسته از ستارگان است. این اصطلاح به گروه مرکزی ستارگان موجود در بیشتر کهکشان‌های مارپیچی گفته می‌شود. با استفاده از طبقه‌بندی هابل برآمدگی کهکشان‌های Sa معمولاً از ستارگان جمعیت‌$$II$$ تشکیل شده که ستاره‌های قرمز و قدیمی با جنس فلز کم را شامل می‌شوند. بعلاوه برآمدگی کهکشان‌های Sa و SBa زیاد است.

در مقابل برآمدگی کهکشان‌های Sc و SBc بسیار کوچکتر است و از ستارگان جوان و آبی جمعیت‌$$I$$ تشکیل شده‌اند. برخی از برآمدگی‌های کهکشان مارپیچ خواصی مشابه کهکشان‌های بیضوی دارند.

تصور می‌شود بسیاری از برآمدگی‌ها یک سیاهچاله بزرگ در مراکز خود دارند. به عنوان مثال در کهکشان خودمان یعنی کهکشان راه شیری جسمی به نام Sagittarius $$A^{\star }$$ وجود دارد که محققان معتقدند این جسم یک سیاهچاله بزرگ است. شواهد زیادی برای وجود سیاهچاله‌ها در مراکز کهکشان مارپیچی وجود دارد از جمله وجود هسته‌های فعال در برخی از کهکشان‌های مارپیچی و اندازه گیری‌های دینامیکی که توده‌های مرکزی فشرده زیادی را در کهکشان‌هایی مانند NGC 4258 پیدا کرده‌اند.

میله ستاره‌ای

وجود میله‌ای شامل ستاره‌ها تقریباً در دو سوم کهکشان‌های مارپیچی مشاهده می‌شود. حضور این میله‌های ستاره‌ای ممکن است قوی یا ضعیف باشد. در کهکشان‌های مارپیچی و کهکشان‌های عدسی لبه‌دار گاهی اوقات می‌توان حضور میله ستاره‌ای را با ساختاری خارج شده از صفحه X یا شکلی شبیه پوسته بادام زمینی مشخص کرد.

کهکشان‌های مارپیچی

بیش از دو سوم کهکشان‌های مشاهده شده کهکشان‌های مارپیچی هستند. یک کهکشان مارپیچی دارای یک دیسک مسطح و در حال چرخش با برجستگی مرکزی است که توسط بازوهای مارپیچی احاطه شده است.

برای دیدن ادامه مطلب بر روی ادامه مطلب کلیک کنید

قبل از قرن 20 دانشمندان اطلاعی از وجود کهکشان‌هایی غیر از کهکشان راه شیری نداشتند. محققین پیشین آن‌ها را به عنوان «سحابی» (Nebulae) طبقه‌بندی کرده بودند زیرا آن‌ها مانند ابرهای فازی به نظر می‌ رسیدند.

ما در سیاره ای به نام زمین زندگی می‌کنیم که بخشی از منظومه شمسی کهکشان ما است. اما منظومه شمسی ما کجاست؟ قسمت کوچکی از کهکشان راه شیری است که به طور مفصل می‌توانید در مورد آن‌ها در مطالب منظومه شمسی و کهکشان راه شیری بخوانید.